Rahatını Bozmak

Konfor alanının dışında mısın? “Neden geldim ki?” diye düşündü Zehra karanlık ve soğuk odasında yatağında otururken. Geleli henüz birkaç saat olmuştu. Uçaktan indiğinde karşılaştığı kasvetli havaya tuttuğu odanın temiz olmaması da eklenince iyice yansımıştı yüzüne mutsuzluğu. “Neden durduk yere rahatımı bozdum ki?” 

Şu an ailesiyle evinde sıcacık çayını içiyor olabilirdi. Ama bunun yerine dünyanın hiç bilmediği bir yerinde, soğuk ve kasvetli bir odada tek başına oturuyordu. 

Gelir gelmez evdeki diğer kızlar tutuşturmuştu eline temizlik listesini. Daha varmadan hangi gün nereyi temizleyeceği belli olmuştu. Zehra daha önce hiç başka insanlarla yaşamamıştı. Kimseyle bir oda paylaşmamış, annesine yaptığı ufak tefek yardımlar dışında temizlik ya da yemek yapmamış, deyim yerindeyse bir prenses gibi yetişmişti. 

Onun yerine işlerini halledecek biri olmuştu daima. Annesi olmasa babası… Gideceği yere götürmüşlerdi hep, arabası da vardı zaten artık. Bir yerinin ağrıması yeterliydi annesinin panik olması için. Hemen randevu alınır, soluğu hastanede alırlardı. Dış dünya ile iletişim kurmasına pek de gerek olmuyordu bu yüzden. Annesi ve babası onun dış dünyaya açılan kapıları olmuştu bu zamana kadar. Ona bir rahatlık alanı oluşturmuşlardı. Zehra da o alanın içinde, tüm iletişimini onlarla kurmuştu.

Şimdi ise onlardan çok uzakta, konfor alanının dışında, elinde temizlik listesiyle oturmuş pişmanlığını yaşıyordu. “Daha ilk günden bu kadar zorlandıysam nasıl geçecek bu 5 ay? Ne yapacağım ben burada?” diye ağlamaya başladı. 

Evde su yoktu. Daha doğrusu, evde diğer insanların içtiği bir arıtma suyu vardı. Ama Zehra öyle her suyu içemezdi. Konuma en yakın marketi yazıp su almaya gitti. Kendi evinde su sipariş ettiklerinde kapıyı açmadığı günler geldi aklına. Annesi balkondaysa ve duymazsa gider annesini çağırır, adam gidecek olsa dahi kapıyı kendisi açmazdı. Bu kadar kopuk yaşıyordu insanlardan ve iletişimden. Nasılsa adam suyu bırakmasa da annesi uğraşacaktı kendisi değil. Şimdi o suya ulaşmak için yürüdüğü yolu düşündü. Bir şeyler değişmeye başlamıştı…

Büyük hareketlerin bedelleri gizlenir ki insan vazgeçmesin.

“Bu kadar zor olacağını bilsem gelir miydim?” diye düşündü elinde suyuyla eve geri dönerken. Görünüşte su almaya gitmişti sadece, odasını temizlemişti, yeni insanlarla tanışmıştı. Ama onun için çok büyük bir adımdı bu. Kendi işini kendisinin gördüğü nadir zamanlardandı. 

Gün geçtikçe evdeki insanlarla daha rahat iletişim kurar oldu Zehra. 

Yemek yaparken bir malzemesi eksik olduğunda arkadaşlarına sormak zorunda kaldı. Bunu yapmak için de iletişim kurmalıydı. Asık suratın onu yalnız bırakacağını, tebessümlü olması gerektiğini öğrendi.

Yaptığı temizlik beğenilmediğinde tamam diyerek daha dikkatli yapmaya çalıştı. Herkesin hassasiyetleri farklıydı. İnsanları alttan almayı öğrendi. 

Market suyu pahalı ve bütçesi kısıtlı olduğu için arıtma suyundan içmeye başladı. İşin garibi, asla içemem dediği suyun tadı çok da güzeldi. Hiç denemeden bir yargıya vardığını o anda fark etti.

Metro bozulduğunda, yolda kaldığında, yağmur bastırdığında kimseye gel beni al diyemedi. Kendi kendine çözüm üretmek zorunda kaldı. Buna göre tedbir almayı öğrendi.

Aynı odayı paylaştığı arkadaşıyla çok farklı olsalar da anlaşmak zorundaydı. Eşyalarını alıp gitme imkanı yoktu ne de olsa. İnsanın seçeneksiz kaldığında nasıl tahammülünün arttığına şahit oldu.

İnsan yaşadığı zorluklarda gösterdiği çabayı keyifle hatırlar.

“İyi ki geldim!” diye düşündü Zehra eşyalarını toparlarken. Dönmesine birkaç gün kalmıştı. Yaşadığı zorlukları tebessümle hatırladı. O günlerde ağlarken şimdi keyif veriyordu ilk günlerini düşünmek. Gerçekten çok güzel günler geçirmişti. Çok gezmiş, çok okumuş, çok keşfetmişti. Ama döndüğünde anlattığı anılar hep yaşadığı zorlukların nasıl üstesinden geldiğiyle ilgiliydi.

Kendisine olan güveni artmıştı artık. Rahatlık denen o tuzağa bir daha düşmemeye karar verdi. “Ya gelmeseydim? Ya fark edemeseydim?” Ailesiyle evinde sıcacık çayını içmeyi tercih etseydi ailesinin evinde onların kızları olarak kalacaktı. Mesele tam da buydu: rahatını bozmak… Zehra bir tercih yapmıştı. Kendi ayakları üzerinde durmayı, rahatlık alanından çıkmayı ve güçlenmeyi tercih etmişti. 

Hayattaki her yol gibi bu yolun da bir zorluğu vardı. Ama her zorlukla da beraber bir karşılık ve kolaylık vardı…

 &

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu