Rahatımızı Kaçıran Şey

“Ne yaptıysak çocuklar için yaptık. Evlendiğimizde hiçbir şeyimiz yoktu, sıfırdan başladık. Ne sıkıntılar çektik. Çocuklar da aynısını yaşamasın diye çok çalıştık!”

“Benim çocuğum kirada oturamaz.”

“Aman yavrummm! Sen yeter ki derslerine çalış! Ben senin yerine toplarım.”

“Al yavrum al, içinde kalmasın, zamanında bize hiç almadılar.”

“Ay benim çocuğum diğerlerinden eksik mi kalsın?”

Çocuğumuzun hiçbir şeyi eksik kalmadığında, ihtiyacı olmayan şeyleri aldığımızda, onun yapması gerekeni biz yaptığımızda, evini arabasını sağladığımızda…. Yani bedel ödemesine izin vermediğimizde hem kendimize hem de onlara ne kadar zarar verdiğimizin farkında mıyız? Üstelik bunu fayda sağlamak için yapıyoruz… 

Peki bir düşünelim…

Hangi tohum toprağın altına gömülmeden fide olabilmiş?

Hangi meyve güneşin sıcağına, rüzgara maruz kalmadan olgunlaşabilmiş, tatlanabilmiş?

Hangi hamur iyice yoğrulmadan, bir süre beklemeden mayalanmadan kıvama gelebilmiş, lezzetlenebilmiş?

Hangi kas egzersiz yapmadan, ağrımadan ağır yükleri kaldırır hale gelebilmiş?

Hangi tırtıl kendi kozasını yaklaşık 130.000 kez aynı hareketi yaparak örmeden, kozanın içinde bir müddet beklemeden kelebeğe dönüşebilmiş?

Hangi toprak yoğrulmadan, döndürülmeden, pişirilmeden, o bedeli ödemeden fayda sağlayan bir porselene, seramiğe dönüşebilmiş?

Hangi doğum sancısız, hangi başarı bedelsiz, hangi kolaylık zorluksuz, hangi rahmet zahmetsiz gelmiş ki biz çocuklarımıza böyle diyebiliyoruz?

Bir hedefe ulaşmak adına ödenen bedelin, çekilen sıkıntıların, girilen zahmetin önüne geçtiğimizde onunla gelecek marifetin, becerilerin de önüne geçtiğimizin ne kadar farkındayız? 

Elde edilecek sonuçların lezzetinin çekilen sıkıntıya, ödenilen bedele, verilen zahmete bağlı olduğunu bilseydik yine aynısını yapar mıydık?

Peki neden böyle yapıyoruz?

Onlara hazır imkân sunalım, rahat etsinler ve konforlu hayatları olsun diye mi?

Biz çektik onlar çekmesin diye mi? 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; İnsan bedel ödediğine değer verir. 

İnsanoğlu bedelini ödemediği imkânın, konforun, rahatın kıymetini, değerini ne kadar bilebilir? 

Sonra kolayca, “Rahatlık battı!” deriz. Acaba bedeli ödenmemiş kazançlar rahatı kaçırıyor olabilir mi? 

İnsan bedelini ödemediği zaman elindekiyle yetinebilir mi, yoksa hep daha fazlasını mı ister? 

Peki zamanında bedelini ödemiş olsaydı ve tekrar bir şey istediğinde yine bedelini kendi ödeyeceği için bu kadar kolay her şeye talip olabilir miydi? 

O zaman çocuklara konfor ve iyi ebeveynlik olarak sunduğumuz bedelsiz yani hazır kazanımlar çoğaldıkça… 

Acaba; 

“Bir işi beceremeyen, marifetsiz.”

“İstekleri hiç bitmeyen, doyumsuz.”

“Rahatlık batan” bir nesile sebep oluyor olabilir miyiz?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu