Kulaklarım Çınlıyor

“Ayy, kulaklarım çınlıyor, biri beni anıyor.” dedi Füsun, yanında o an uzaklara bakarken dalıp giden arkadaşına.

“Füsun bak ne diyeceğim? Kaç zamandır böyle diyorsun ama başka bir problem olmasın?” dedi arkadaşı.

Füsun’un uzun zamandır iş yoğunluğu vardı. Arkadaşlarına da kırk yılda bir zaman ayırabiliyordu. Ara ara görüştüklerinde de ne kadar yoğun olduğu konusunda sitem dinliyordu.  Aslında daha önce kulaklarında bir problem olabileceğini kendisi de düşünmüştü. Ama sonra "şu işlerin yoğunluğu biraz azalsın ilgilenirim" demişti. Ve işlerinin yoğunluğu aynı hızla devam etti. Ailesi ise “Kızım yüzünü gören cennetlik vallahi!” diyorlardı her telefon konuşmalarında. 

Füsun’un hırsları daha üniversite hayatında başlamıştı. O dönemde bile yaptığı hiçbir şey yetmez olmuş, hep daha fazlasını yapmaya çalışmıştı. Okulun, sınıfın en iyisi, birincisi olmaktı isteği. Üniversiteden sonra iş hayatına başlamış ve yükselmeye karşı olan hırsından bir türlü vazgeçememişti. Yükselmişti yükselmesine ama iş yerinde kariyer yaptıkça, ailesi ve arkadaşları ile olan ilişkileri daha da zayıflamıştı.

Yıllar da yerinde durmuyor ki... Nasıl da geçmişti, ne çabuk 46 yaşına gelmişti... Koskoca yıllar sanki avuçlarının içinden kuş gibi uçup gitmişti. 

Birden zihnine sorular hücum etmeye başladı. Daha önce de aklına gelen ama düşünmemek için halı altına süpürdüğü sorular... Bu geçen yılların çoğunluğunu kiminle geçirmişti? Ne için kazanmıştı, ne için harcamıştı?...  Bu kadar çok yorulmasına rağmen, neden ailesini, arkadaşlarını memnun edememişti? Şirketin en başarılı kadını olmasına rağmen, neden başarılı hissetmiyordu? Neden zaman zaman ağlama krizleri yaşıyordu? 

Sorular devam ederken yine bir ağlama krizi geldi ama bu sefer soruların cevabıyla birlikte... Artık bir şeyleri itiraf etme zamanı gelmiş hatta geçmişti bile. Gözyaşlarını tutamıyordu, hıçkırmaktan da zor konuşuyordu.

Arkadaşı ne olduğunu anlayamadı ne yapacağını şaşırdı. Sadece “Füsun iyi misin?” diyebildi. 

“Ben, ben, ben zannediyordum ki çalıştıkça daha güçlü hale geleceğim. Kariyerim ve param çok olursa insanların saygısı ve beğenisi daha da artacak. Herkes benimle daha da fazla ilgilenmeye başlayacak. Sözüm daha da dinlenir hale gelecek. Daha mutlu olacağım, daha başarılı hissedeceğim, ailem beni daha çok sevecek...” 

Hıçkırıklarla kesiliyordu cümleleri, tamamlayamıyordu.

Öyle miydi gerçekten? 

İnsan yaptığı şeylerin daha fazlasını yaptıkça sonuç daha iyiye mi giderdi?

Peki ya insanın kulakları neden çınlardı?

Kulak çınlaması insan vücudunda denge bozulduğunda başlar. Yani bir aşırılık durumu olduğunda. Bu bazen kan basıncının gereğinden fazla artması, bazen de hormonların seviyesinin artmasından dolayıdır. Neticede denge bozulmuştur ve vücut kulak çınlamasıyla bir işaret, bir uyarı veriyordur. 

Vücut işareti verir ama insanoğlu bir türlü anlamak istemez.

Yaptığı şeyi daha fazla yaparak çözüm bulmaya çalışır.

Az çalıştım galiba biraz daha fazla çalışayım.

Az aradım galiba biraz daha fazla arayayım.

Az ilgilendim galiba daha fazla ilgileneyim....

Peki, daha fazla aradığımızda karşı taraf “Ah beni ne çok arıyor ben de arayayım.” diyor mu gerçekten? 

Daha fazla çalıştığımızda “Yaa ne çok çalışıyor, o zaman biz onu çok takdir edelim, daha çok sevelim.” diyor mu?

Daha çok çalışarak daha başarılı olacaktı. Ama ilişkilerinin kalitesi düşmeye başlamış, ailesi onu göremediği için şikayet eder olmuştu. Kişisel ilişkileri başarısızdı. Üstelik patronu, "Sen zaten bunları yapıyorsun." deyip artık çok da başarılı görmüyordu. Daha çok para kazandığı için daha mutlu hissedeceğini ummuştu. Ama eskisine göre daha mutsuzdu artık. Parayla bir şey satın almak da mutlu etmiyordu.

O “daha” yaptıkça, olumsuzda “daha” lar artıyordu. Sanki bu düzen tersine işliyordu. Füsun’un atladığı çok önemli bir şey vardı; denge. İnsan miktarını artırdıkça daha iyisine ulaşacağı zannına kapılır, dengeyi bozar. Oysaki terazinin hangi kefesine daha çok yüklenirsen karşı kefe havaya kalkar ve dengeden uzaklaşır. İnsan hayatı da koca bir terazidir aslında. Hangi kefeye neyi koyduğunla birlikte, ne kadar koyduğun da önemlidir. 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu