Aile Bağları Mı, Bireyselleşmek Mi?

Aile bağları koparsa! Nöbete geleli on sekiz saat olmuştu. Yorgun bir bakış attı acile, her sedyede farklı öykülerle yatan hastalarına. 

Bir sedyede kalp hastalığı olan düşkün bir teyze yatıyordu. Geldiğinden beri yanı başında duran, zar zor bastonuyla yürüyen amca, eşi ve aynı zamanda refakatçisiydi. 

Amcanın yanına gitmiş: "Hastanın genel durumu iyi değil, yoğun bakıma yatabilir, hayati riski var, isterseniz çocuklarına da haber edin." demişti. 

Amca da: "Evladım, senin yaşlarında üç evladım var. Çalıştık, çabaladık, okuttuk. Şimdi hepsi ayrı ayrı deniz aşırı memleketlerde. İki üç yılda bir, bu küçük şehre ya gelirler ya gelmezler. Halimize çok şükür, idare ediyoruz. Arayıp haber ederim inşaAllah." dedi. 

Amca çocuklarını aramış, birine ulaşabilmişti. Oğlu da doktordan bilgi almak isteyince, tekrar aramak için telefonunu getirmişti. 

Amcaya sordu: "Oğlun nerede amca, ne iş yapar?"

"Amerika’da psikiyatrist oldu."

Oğlunu tekrar arayıp telefonu da uzattı. O da oğluna hastayı tüm detaylarıyla anlattı. 

Oğlu: "Anlıyorum doktor bey, ama benim Amerika'da çok yoğun bir gündemim var. Çok önemli kongre ve konferanslarda görevliyim. Beni anlayacağınızı düşünüyorum. Zaten sigortayı bugünler için yaptırmıyor muyuz? Siz ne gerekiyorsa yapıyorsunuz, teşekkür de ederiz." dedi. 

Şaşkındı. Konuşma bitmişti zaten... Bu adam çok kibardı, bununla birlikte yaklaşımı çok nankörceydi... Son dönemlerde insanın bireyselleşmesi, akım haline getirilmişti. Artık bu cevap birçok kişi için normaldi. Normallerimiz çok değişmişti. 

Amcaya telefonu geri verdi. Üzerinde büyük bir mahcubiyet hissi vardı. Gözünün önünde üç evlat büyüten, onları okutmak için çabalamış ve son nefesine yaklaşmış bir anne vardı. Ve annesinin son nefesi çok da umurunda olmayan bir evlat... Sanki bu kusuru kendi işlemiş gibi üzüldü. Teyzenin yanına gitti, ellerinden tuttu ve sordu:

- Nasılsın, biraz daha iyi misin? Bir ihtiyacın var mı? Ağrın, sancın var mı? 

- Yok evladım. Allah razı olsun. Seni de yoruyoruz böyle. İyiyim ben, geldiğimden beri gözüm biraz daha açıldı, çok şükür...

Bu konuşmalar geçeli bir saat falan olmuştu. Tahliller çıkınca teyzeyi, yoğun bakıma yatıracak ve bir daha görmeyecekti. Ancak tahmini oydu ki, oğlu onun kadar meraklanmıyordu annesi için... 

Gece boyu şu sorular sürekli zihninde dolaştı durdu. 

İnsanoğlu evlat edinmeyi neden isterdi? 

Evlat, hayatta en çok bedel ödediğimiz, canı yanınca bizim de en çok canımızı yakan, mutluluğunda en çok sevindiğimiz, son nefesimizde en çok yanımızda görmek isteyeceğimiz varlık değil miydi? 

Bu zahmet yerine elbette karı koca olarak yaşayıp çok da rahat bir ömür sürülebilirdi. O emek, günün birinde aile bağlarımız kopsun ve her birey kendi yalnızlığında kavrulsun diye mi verilmişti? 

Evde nöbetten gelince sarmaş dolaş olduğu iki kızı gözünün önüne geldi. Onları çok seviyordu. Böyle bir şey yaşasam kaldırabilir miyim diye düşündü. Acı tatlı yaşanan her olay, biriktirdikleri her anı, aralarındaki bağı güçlendiriyor ve baba-kız ilişkisinin tadını da daha çok hissediyordu. Kızları da ona böyle nankörleşirler miydi? İnsan, kendi üzerinde emeği olan, onu seven anne babasına karşı neden ve nasıl nankörleşirdi?

Amcanın psikiyatrist oğlu, kibar bir şekilde konuşmuştu onunla. Ama söylediği sözler çok kabaydı mana olarak. Sadece kibar olmakla güzel bir ilişki kurulabilir miydi? Eskiden insanlar köyün diğer ucunda bile biri hasta olduğunda ziyarete gitmemeyi ayıp sayardı. Ne olmuştu da bu kaliteli ilişkiler yok olmuştu? Hepsi geçmişin hikayeleri olarak mı kalacaktı? Modern zamanlarda böyle kuvvetli, birbirinin ihtiyaçlarını dert edinen ilişkiler kurulamaz mıydı?  

Dünyanın öbür ucunda iş hayatı, insanlarla ilişkileri iyi de olsa, insan asıl yanında olması gerekenlerin ihtiyacını karşılamadan gerçekten iyi olabilir miydi? Ailemizle çok uzak, çok kopuk ilişkilerimiz varken, gerçekten başka insanlarla iyi ilişkiler kurabilir miydik? Aile bağları modern zamanların iş hayatı için ayak bağı ve insanı yavaşlatıyor gibi görünüyordu. Ya bireysel yaşamın hiç mi dezavantajı yoktu?

İnsan hedefine odaklanıp yüksek mevkilere, mertebelere ulaşınca, maddi olanaklar artınca, lüks bir hayat yaşayınca mutlu olur muydu? İnsanın manevi ihtiyaçları nelerdi? En yakınlarıyla sevgi ve güven bağları olmayınca insan eksik kalmaz mıydı? Bireysel ve başarılı ama özünde yalnız ve mutsuz insanlar artmadı mı? 

Aklındaki bu sorularla nöbeti bitti. Sabah evine varınca çocuklarıyla yine sarıldı. İyi biri olmak bazen ilişkilerin kuvvetli olması için yeterli değildi. Çocuklarının gelecekte daha kaliteli ve dengeli ilişkiler kurabilmesi için yeni yöntemler öğrenmeye ve tekrar ciddi bir şekilde bu konuya odaklanmaya karar verdi. 

İnsanoğlu hem mutlu hem de başarılı olmak isteyen bir canlıdır. Ne yaparsa da bunun için yapar, dolayısıyla niyeti iyidir. Ancak bazen isteklerimiz aşırılaştığında başarılı olmak veya mutlu olmak için koyduğumuz hedefler hırsa dönüşebilir. 

Hırs insanı yalnızlaştırır, hedefine yaklaşıyor gibi gösterirken aslında uzaklaştırır. İnsan isteklerini, ihtiyaçlarını, ilişkilerini, amaç ve hedeflerini dizayn etmeden gerçek mutluluğa ve başarıya ulaşamaz. 

Tam da burasıdır Deneyimsel Tasarım Öğretisi'nin olduğu yer. Deneyimsel Tasarım Öğretisi’nin tüm seminer programları, mutluluk ve başarının gerçek yöntemlerini sunmak üzere dizayn edilmiştir. Güçlü bağlar kurabilen, aile olabilen, kendi dününe göre daha mutlu ve daha başarılı insanlar arttıkça toplamda toplumda da insani ilişkiler güçlenecektir.

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu