Annelik Bedeli

Doğurmak anne olmaya yeterli mi? Sabah erkenden kalkmış bir hevesle evini havalandırmış, temizlemişti.  Üzerine pastasını, tuzlusunu, kahve yanı kurabiyesini de yapmıştı. Üstünü giyip saçlarını da yapınca; yirmi iki yıllık dostu Nermin’le ayda bir yaptıkları kahve günü için hazır olacaktı. Dile kolay koskoca yirmi iki yıl.

Ne anılar, ne acılar, ne sevinçler biriktirmişlerdi. Son iki yıldır da kahve günü diye bir şey uydurmuş, ayda bir buluşup iki kafadar uzun uzun muhabbet ediyorlardı. Gülten son hazırlıkları yaparken kapı çaldı ve Nermin her zamanki telaşlı haliyle kapıdan girdi. Daha nasılsın diye sormadan anlatmaya başladı. Aşağıda yavrularıyla bir kedi görmüş de, aman nasıl tatlılarmış da, işte anne olmak her canlıda aynıymış da, aman da ne güzellermiş, ne tatlılarmış… 

“Annelik” herkes için aynı anlamı mı taşır? 

Nermin bir yandan paltosunu çıkartıp yerleşirken, Gülten “Anne olmak her canlıda aynı” cümlesini düşünüyordu. Hakikaten böyle mi, her anne aynı mıydı? Ya da anne olmak için sadece doğurmak yeterli miydi? Sonra sesli bir şekilde bunu Nermin’e sordu. 

- Gerçekten öyle mi dersin Nermin, anne olmak için doğurmak yeterli mi? 

- Bilmem, yeterlidir herhalde. Niye bu kadar düşündün bakalım sen bu cümleyi? 

- Birkaç yıl önce annem hastanedeyken ben de yanında refakatçiydim, hatırlarsın. Odayı paylaştığımız motosiklet kazası geçiren genç geldi aklıma. Onu düşündüm..

Gülten anlatmaya devam etti…

Hastanede hemen annemin yan yatağında yatan en fazla 20 yaşında bir genç vardı. Motosiklet kazasıyla ağır yaralanmış, hastaneye kaldırılmış. Kaburgaları kırılmış, bir dizi parçalanmış, ayakları kırılmış. Bir süre yürüyemeyeceği bile konuşuluyordu. Kalın kalın kabuk tutmuş yaralarla doluydu her yanı. Boynu incinmiş, kaşı patlamış derken insan tanımasa bile bakınca üzülüyordu. 

- Eyvah! Annesi ne fena olmuştur, ne üzülmüştür? 

- Dur dinle asıl şaşıracağın yere geliyorum. Çocuğa, el bebek gül bebek günlerce uyumadan babaannesi baktı biliyor musun?

- E annesi? Ya babası?

- Annesi ile babası çok önce ayrılmışlar. Baba yıllarca bakmamış, görmemiş, ilgilenmemiş merak bile etmemiş çocuklarını. Babaanne de oğlunun yaptığı hatanın mahcubiyetiyle kapısını, gelinine torunlarına açmış bu yaşa kadar beraber gelmişler. Anneleri dışarıda çalışmış, babaanne hem evden el işi yapıp satmış hem de çocukların bakımıyla ilgilenmiş. O yaşlı haliyle derslerini bile takip edip öğretmenleriyle iletişim halindeymiş. Yani 3 çocuğu yedirmişler, giydirmişler, okutmuşlar.  En büyük çocuk avukat, ortanca doktor olmuş.  En küçük çocuk ise abisi gibi avukat olacakmış ama bu kaza gelmiş başına.  Okula  ara vermek zorunda kalacak diye ağlıyordu babaanne… 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; İnsan bedel ödediği şeye değer verir.

Günler geçti… Bekledim ki babaanne eve gidip dinlenecek, anne onun yerine gelip bakacak. Kazanın ilk günleri her gün geldi anne. Sonra bir gün, mesaisi oldu gelemedi. Sonra trafik yoğundu gelemedi. Sonra halletmesi gereken bir iş çıktı gelemedi. Sonra alışveriş yapması gerekti gelemedi. Sonra sadece telefonla hal hatır sormaya döndü iş... Sonra sonra sonra…. Bir baktım aramalar da azaldı. Fark ettim ki anne benim gibi izin gününü çocuğuna ayırmayı, babaanneyi dinlendirmeyi düşünmüyor. Çocuğunun okula ara vermek zorunda olması, babaanne kadar onu üzmüyor. Babaanneyle biraz sohbet edince annenin çocuklarına çok da düşkün olmadığını anladım. Ama babaanneyi görmelisin, gözler şiş, kıpkırmızı, yüreği param parça torunu için çırpınıyor, koşturuyor, dualar ediyor…

Sen, kedi ve yavrularını anlatırken bu anne ve çocukları geldi aklıma. Sonra da; ben yirmi yaşındayken bir alt komşumuz ve kızları vardı hatırlıyor musun? Hani kızlar annelerinden çok teyzelerine düşkündü. Zaten sonrasında anneleri onları bırakıp gitmişti. Bunlar gibi birkaç örnek daha düştü zihnime. Onları düşündüm tek tek. Hayat yine gösterdi ki, doğurmak insanı anne yapmıyordu. Ayaklarının altına cenneti sermiyordu. Anneyi, insanı değerli yapan, cennetlik yapan onun ödediği bedellerdi. Merhameti, endişesi, sevinci, özlemi, ilgilenmesi, sahip çıkması, düşünmesiydi. Yani iş yine “Bedel” e çıkıyordu Nermin’cim.

Hani geçen kahve buluşmamızda sana uzun uzun anlatmıştım ya “İnsan bedel ödediğine değer verir.” diye. Herkes ödediği bedel kadar düşkün olmuş çocuklara. Sonuçta yasa yine işlemiş, herkes bedeli kadar var olmuş kendisinin ve başkalarının hayatında…. 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu