Var Olmaya Çalışmak

Ben sadece güzel olmak istedim...

 -Yeşil mi mavi mi? Hayır. Peki kırmızı? Hayır yaa pazartesi günü kırmızı kazağımı giydim. En iyisi sarı eteğimi giyeyim, dar ve naylon ama beni daha zayıf gösteriyor. Hem de bu hafta ilk kez bu rengi giyiyorum, belki fark ederler. Fuşya topuklu ayakkabımı da giyerim. Biraz rahatsız ediyor ayaklarımı ama ne yapalım güzellik bazen acı çekmektir. Evettt, aynaya geçelim şimdi. Parlak bir şeyler yapmam lazım daha canlı gözükeyim. Farımı parlak seçeyim o zaman. Makyajmı da yaptım mı hazırım. Ayy çok geç kaldım ama neyse. Güzel bir şeyler giydim. Ne yapalım, güzellik biraz zaman alıyor. 

İki saat geçtikten sonra Elmas sonunda hazırlanabildi. Ve işe vardı...

-Elmas hanım farkında mısınız saatin kaç olduğunu? 

-Kusura bakmayın biraz trafikte takıldım. 

-Lütfen daha dikkatli olun.

Elmas içine çekti ve gözlerini devirerek masasına geçti...

“Anlamadım yani, bu güzelliğe kızılır mı? Hem de daha günaydın bile demeden. Nasıl kıydı bana? Neyse onlar şimdi fark ederler.” dedi. 

- Ayşe’ciğim, Murat! Günaydııın.

-Günaydın. 

-Bugün sizce bir değişiklik yok mu burada?

-Ne gibi? Anlamadık.

-Hiç!

Elmas daha çok kızmaya başladı. Hiç kimse onun güzelliğine bir şey demiyor, daha da kötüsü fark etmiyorlardı bile. Oysa sabah erkenden kalkıp saatlerce hazırlanmıştı. Üstelik işe de geç kalmıştı. Hafta sonu alışveriş merkezlerinde geçirdiği vakitleri, harcadığı paraları düşünmek bile istemiyordu. “Neyse yılmak yok yarın daha farklı şeyler giyeceğim.” dedi kendi kendine. 

O nedenle ertesi gün daha da yeni bir şey denedi, kıyafet, ayakkabılar, makyaj... Ve yine bir önceki günden farklı tepkiler almadı. Yani beklediği gibi olmadı. Elmas’ın beğenilme, övgü alma, dikkat çekme isteği azalmıyor, hatta gün geçtikçe artıyordu. O da güzellik konusunda yaptıklarını artırmaya başlamıştı. Hatta işin ucu estetiğe kadar vardı. Ama gün gittikçe etrafındaki kişilerden gelen övgüler azalmaya başladı. Hatta çoğu zaman yaptığı, giydiği, taktığı farklı şeyler dikkat çekmiyordu bile. Ve bir gün iş yerine yeni bir çalışan geldi. Ayşe elinde çay fincanıyla Elmas’ın masasına yaklaştı. Gözüyle çaktırmadan yeni gelen kızı işaret ederek: 

-Elmas şu güzelliği gördün mü? MaşaALLAH çok tatlı bir kız. Vallahi oğlum olsa evlendirirdim. O derece beğendim. 

-Nesi var anlamadım, sıradan biz kız işte. Hatta çirkin bile diyebilirim. Görmüyor musun ne kadar sade, sıradan, şekilsiz bir şeyler giymiş. O üzerindeki etek altmışlı yılların modası... Hangi yılda yaşıyoruz ALLAH aşkına? Giyilecek şey mi bu? 

-Aşk olsun sana! Sen onunla bir konuş, iki çift laf et, gör bak o zaman. Çok tatlı, sevecen, hoş sohbet. Üstelik bir çok konuda da çok bilgili, ruhu çok güzel. Onunla oturup saatlerce konuşsan sıkılmazsın. Ve sürekli gülümsüyor. Daha ne olsun?

Elmas çok kırıldı o anda. Kendisi için beklediği kelimelerin hepsini yeni gelen kız için söylüyordu Ayşe. Kaç yıldır burada çalışıyordu, kendisinin farkına varmamışlardı. Daha iki gün önce işe başlayan kız için methiyeler diziliyordu. Bu güzellik işine ne çok emek, para, zaman harcamıştı. Ama hiçbir zaman bunları duymamıştı. Üstelik kendisi de tatmin olmamıştı yaptıklarından. 

Karşısına onun kadar emek sarf etmeden istediği övgüyü alabilen biri çıkınca,  öz güveni daha da azaldı. Daha da çok kıyafet almak, makyaj yapmak istedi. Her para harcadığında, güzellik salonlarında saatler geçirdiğinde, makyaj yapmaktan yorulduğunda; kendine söylediği cümleyi bir kez daha tekrarladı: “Ne yapayım, ben sadece güzel olmak istedim”. 

Öyle miydi hakikaten? Elmas "sadece güzel olmak istedim" diyerek bu işin içinden çıkabilir miydi? Ayrıca gerçekten sadece güzel mi olmak istemişti? Yoksa orada var olmak, ilgi görmek mi istemişti? Henüz kendisine itiraf edememiş de olsa, Elmas’ın asıl isteği var olmaya çalışmak, ilgi görmekti. Tüm yaptıkları kendisini bulunduğu ortamda var etmeye çalışmaktı. Ama tam tersi olmuştu. Var olmaya çalıştıkça yok olmuştu. Giyinmenin, alışverişin, makyajın miktarını artırdıkça sanki onu birileri görünmez kılıyordu. İlgi bekledikçe iltifat duymuyordu. Girdiği ortamda ilk fark edilen olmak istedikçe fark edilmez oluyordu.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; İnsan var olmaya çalıştıkça yok olur.

Elmas, birilerinden iltifat beklemeksizin kendisine yeni bir şeyler kattığında görünür olacaktı. Bu hayatta yapıp ettiklerini kendisini parlatmak için değil kendisini geliştirmek için yaptığında var olacaktı. Çünkü var olmak sadece somutta değil soyutluğuyla birlikte var olmaktı; bilgisiyle, merhametiyle, bakışıyla, iyi niyetiyle, alçak gönüllülüğüyle…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu