Yetişkin Ama Çocuk

O kadar çok zamana ve paraya ihtiyacı vardı ki. Bir işe girmesi gerekiyordu. O ise bunu nasıl yapacağını bile bilmiyordu. Yıllardır hayatın içinde çok bedel ödemişti. Yıllardır derken neredeyse 5 yaşından beri. Onca emek sonunda aldığı karşılık neydi? Koca bir haksızlık.  

Ayşegül gerçek bir profesyoneldi. Önüne konan hiçbir teknolojik aletin ağa bağlanmaması mümkün değildi. Çünkü o ve yaşıtları dokunmatik telefonların, bilgisayarın olduğu bir dünyaya doğdu. Sussun diye eline telefon verdiler. Yemek yesin diye önüne tablet açtılar. Ailesi arkadaşlarıyla vakit geçirirken oyalanması için ona oyunlar, videolar izlettiler. Ayşegül de bunların hepsinin hakkını verdi. Çok çalıştı, eve ve ailesine hiç pürüz çıkarmadı. Ta ki o güne kadar. O gün her şey değişti. Çünkü o artık evsiz bir sosyal medya fenomeniydi. 

Hiç anlamadı ailesi onu. Hiç hak ettiği değeri görmedi. Oysa git dedikleri tüm okullara gitti. Başla dediler başladı, bitir dediler bitirdi. Eve geldi sessiz sakin odasına geçti. Soru sorarlarsa cevapladı, sormazlarsa hiç konuşmadı. Yemek hazır dediklerinde masaya geçti. Yemek bitince tabağını mutfağa bırakıp odasına gitti. Ailesinin tek bir isteği vardı. O da Ayşegül’ün okulda çok başarılı olması. 

Anne ve babası için durum hayal gibiydi. Mutlu bir aileleri vardı. Daha ne olsun, sorun çıkartmadan okuyan sağlıklı bir çocukları vardı. Liseyi sessiz sakin bitirdi. Üniversitede istediği yeri kazandı. Zaten çok büyük istekleri de olmadı. Tek derdi vardı, elinden telefon düşmüyordu. Okuldaki durumu iyi diye ailesi işin bu yanını hiç denetlemedi. Ne diye çomak sokacaklardı ki? Her şey yolunda gidiyordu. Sadece biraz fazla internet başında zaman geçiriyordu. Aslında dersler online olduğunda faydasını da görmüşlerdi. Başkaları zorlanırken Ayşegül bir çırpıda olayı çözmüştü. 

Sakin bir kız olmasına rağmen okuldan eve heyecanla gelirdi. Sevinçle odasına koşardı. Keyifli bir çocuk yetiştirdiklerini düşünen ebeveynlerinin göğsü kabarırdı. Ama o başka bir hayatın coşkusu içindeydi. Onu bekleyenler vardı. Onu seven başkaları vardı. Ve onlara koşmak için saatleri sayıyordu. Ders çalışırken canlı yayın, pijamalı canlı yayın, kitap okurken canlı yayın, mesajlara cevap vermek, sohbet odaları açmak… Kimsenin olmadığı hayatını, hiç kimselere açıyordu. 

Sosyal medya, evin dışında da yaşadığını hissettirirdi. Orada onu hep öven arkadaşları vardı. Canlı yayına başladığında hiç görmediği tanımadığı insanların gönderdiği kalpler, hediyeler, gerçekten sevildiğini, beğenildiğini düşündürüyordu. Başka bir Ayşegül daha vardı. Canlı, sürekli gülen, binlerce arkadaşı olan… Ayşegül olmayan, sahte olan…

Fakat o gün her şey değişti. Çünkü Ayşegül okulu bitirdi. Artık mesleğini yapması için bir iş bulması gerekiyordu. Ailesi bu tatlı kızın iş hayatına atılıp kendi ayakları üzerinde duran bir genç olmasını bekliyordu. Peki bu nasıl olacaktı? Bir ev yönetmekle ilgili, anahtarı çevirerek kapıyı açmak dışında ne biliyordu? 

Hemen iş bulmak istemediğini, biraz dinlenmek istediğini söyledi. Ailesi onu haklı buldu. Güzel bir tatili hak etti dediler ve onu bir de tatile gönderdiler. Dinlensin ve gelip iş bulmak için gerekli motivasyonu elde etsin istediler. Ayşegül valizini hazırlarken dostları hep yanındaydı. Kıyafetlerine övgüler yağdırdılar. Bir ekranın arkasında yaşayan insanlara hayallerini anlattı. Tatil bitince aynı coşku ile eve dönüş yolunu paylaştı. 

Sonra her şey başladığı yere döndü. Ailesinin ona bir sürprizi vardı. Ona bir iş bulmuşlardı. Artık çalışma zamanıydı. Sorumluluk alma ve hayatı paylaşma zamanıydı. Bir yetişkindi ve yetişkin gibi davranmalıydı. Ayşegül şaşırdı. Nasıl yani, hemen mi? Daha çocukluktan çıkmamıştı ki? Yapamayacağını söyleyip ağlamaya başladı. Bu yapılan koca bir haksızlıktı. 

Bir çocuk neden evinde kalamıyordu? Salondaki süs eşyalarını yere fırlattı. Bağırdı, çağırdı ve kendini odasına kapattı. Anne ve baba şaşkındı. Boğazlarına bir yumruk takıldı. Üzüntü içinde düşündüler. Acı ama gerçekti. O artık çocuk değildi. Yetişkin bedeninde bir çocuk. Sorumluluk vermek için biraz geç mi kalmışlardı?

Birbirlerine bakamadılar, ama sessizce anlaştılar. Ertelenen her şey büyümüştü. Şimdi bu denetimsiz ve sorumluluk bilinci ile yetişmeyen yetişkin ama çocuk ile ne yapacaklardı? Ebeveynleri nereden başlayacaklarını düşünürken, Ayşegül çoktan sohbet odası açıp, gözyaşları içinde uğradığı haksızlığı anlatmaya başlamıştı.

İnsanların geneli çocuk yetiştirme ile büyütmeyi karıştırırlar. Bir çocuğun büyümesi, ebeveynlerinin elinde olan bir süreç değildir. Ona yemek yedirmek, çok yesin diye uğraşmak çocuğu kendi büyüttüğü yanılgısındandır. Her istediğini almak, onu eğlendirmeye çalışmak aslında insanın kendini oyalamasıdır. Ama insan bunu fark etmediğinde, çoktan orta yaşa yaklaşsa da zihni hala ergen olan insanlar biriktirir etrafına…

Oysa önemli olan yetiştirmektir. İyi bir insan yetiştirmek… Ayırt edebilen, doğru seçimler yapabilen, doğrularını arttırabilen, hatalarını anlayıp pişman olabilen, pişmanlıklardan ders çıkartabilen, can sıkıntısını yönetebilen bir insan… Çocuk kalan değil, olgunlaşan bir insan….

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu