Onlar Yapar Ben Yapamam

Elif o gün okuldaki deneme sınavına girmişti. Sınavdan çıktığında yüzünde bir mutsuzluk vardı. Her sınava girdiğinde yine olmadı, yine yapamadım diyerek kendini eliyordu. Sınavda başarısız olacağını düşünüp ağlamaya başlayıp sınava odaklanamıyordu. 

Sınav bitiminde annesi onu almaya geldi. 

Yüzünde kaygı, tedirginlik ve yenilmişlik vardı. 

Annesi sordu ' Nasılsın, sınav nasıl geçti ?' diye sordu.

Elif’de derin bir sessizlik vardı..

Ve o cümleyi söyledi “ onlar yapabilir ama ben yapamam zaten” dedi.. 

Annesi 'Nasıl yani, neden sen yapamazsın' dedi. 

'Bilmiyorum onlar yapar işte' dedi. 

Peki, bu öğrenilmiş başarısızlığın tohumu nerede atılmıştı? 

Hayatın içinde doğduğumuz andan itibaren kararlar veriyoruz. Her karar sonraki kararları inşa ediyor. 

Elif çocukluğunda bile parka gittiklerinde, kaydıraktan kaymak için de başka çocuklar geldiğinde kenarda durup 'onlar kaysın anne, ben sonra kayarım' derdi . Böylece eylemden kaçardı aslında..

İlkokulda sıranın en sonunda oturması, arkadaşlar edinmek için onlardan girişim beklemesi ve kendini hep durdurması gibi davranışları vardı. 

İşte çoğu zaman insan önce kendini eliyor. 

Ben yapamam onlar yapar! 

Bu iç sesi olumluya nasıl çevirebiliriz? 

Bir hedefimiz olduğunda ' Evet, denerim.. Tekrar tekrar denerim... Olana kadar denerim' diye ısrar edebilmek gerek..

Vazgeçmemek gerek..

Sonuçlar için sebepler oluşturmak gerek..

Oysa eyleme geçmediğimizde ya da her vazgeçtiğimizde öğrenilmiş başarısızlıklar kendi içimizde ağlar örüyor. Ve her adım attığımızda önce o ağa takılıyoruz. 

Annesi Elif’in bu tedirginliğini fark edince bunu nasıl değiştirebiliriz diye düşündü. Henüz nasıl başlayacağını bilmiyordu ki Elif bir gün eve geldi 'Anne ben voleybol oynamak istiyorum' dedi. Belki yine kendine inanmıyordu ama en azından öyle bir istek vardı. Annesi bir uygulama alanı bulduğu için çok mutlu oldu. 

Elif için bir okul buldu ve birlikte gittiler. Annesi Elif’i gözlemliyordu; Elif tedirgindi. Yine yapamazsam, ya olmazsa bakışları vardı. 

Annesi 'Elif, bugün oyuna gir ve sadece eğlen, gel' diyerek onu rahatlattı. Önce eğlen, keyif al dedi. Topa vuramasan da, yapamasan da sadece iyi vakit geçir. 

Elif şaşkınlıkla 'Oynayamazsam bir şey olmaz mı?' diye sordu. 

Annesi 'Hayır sen önce sahayı tanı, topa adapte ol ve keyif al, bugünlük bu yeterli' dedi. 

Tabii Elif de bir tebessüm oluştu ve sahaya gitti. Oynayamıyor ama keyif alıyordu. Bu şekilde haftalar geçti ve Elif artık sahanın en iyi oyuncularından oldu. Kendisini elemiyor, oynayabildikçe özgüveni yerine geliyordu. 

Elif bir sahada yapabildiğini görünce  diğer sahalarda da başarılı olabilmenin, yavaşça acele etmeden olabileceğini düşündü. Diğer sahalar için umutluydu artık..

Bizler de kimi zaman böyle değil miyiz? 

Hayatın içinde bize öğretilmiş üzerimize yapışan 'ben yapamam' larımız yok mu? 

İşte onları basite disipline olup önce küçükten başlayıp ilerlemeyi bir öğrenebilsek.. 

Bu sahayı bir halledeyim sonra diğerleri demeye bir razı olabilsek.. 

Kendimize merhamet edebilsek.. 

O zaman hiç bir şey çok zor olmayacak..

Bu hikayedeki Elif gibi hissettiğimiz her yeni başlangıçta, yapmaya çalışıp yapamadığımızda hatırlamamız gereken şey 'asla vazgeçme' ve küçük küçük ilerle.. Ve o küçük başarıları asla küçümseme!

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu