Sahne Senin

O gün gelip çatmıştı! Büyük gün. Leyla'nın aylardır hazırlandığı, iple çektiği o gün. Ama diğer taraftan, acaba kötü geçer mi ki diye endişe duyduğu, gelmesini istemediği gün. İnsan iki duyguyu nasıl bir arada yaşar ki? Ama yaşayabiliyormuş işte... Heyecan böyle bir şeymiş. 

Leyla'nın sahneye çıkmasına artık son bir saat kalmıştı. Notlarına bakıyordu. 

Ve kendi kendine son tekrarlarını yapıyordu; 

"Evveet, sahneyi iyi kullanmalıyım. Sonuçta benim alışkın olduğumdan çok daha büyük bir sahne. Seyirciyle göz temasını atlama sakın Leyla. Seyirciyi kaybedersen, kontrolü kaybedersin. Ses tonumu iyi ayarlamalıyım, hep aynı düzeyde konuşursan yine seyirciyi kaybedersin Leyla. Tamam şimdi neydi? Arada espri yapacaktık ortamı yumuşatacaktık sonra tekrar ciddi… Ay kalbim yerinden çıkacak galiba… Hep tek tarafa yüklenme, bunu çok yapıyorsun, zıt örnekler önemli..." 

...derken sahne zamanı gelmişti, artık sahneye çıkmasına sadece saniyeler vardı.

Heyecan doruktaydı. 

"Evvet, gösterimize hepiniz hoş geldiniz" diye girdi konuya, Leyla. 

İnsan kalabalık bir topluluk önüne çıkacağında heyecanlanır. Özellikle bir konuşma, bir aktarım yapacaksa çok daha fazla heyecanlanır; ki bu da gayet normaldir. Sahne heyecanını dengeleyen unsur ise samimi olmaktır.

Hele ilklerde, heyecan daha fazla olur. O zaman samimiyet de daha önemli hale gelir.

İlk buluşma...

İlk iş görüşmesi...

İlk performans...

İlk sahne... 

İlk tadım...

İlk sunum...

İlk satış...

lk görev...

İnsanlar bizi iyi görsün isteriz. Çünkü beğenilmek isteriz, kabul görmek isteriz, ilgi isteriz…

O sebeple gerçek bir sahneye de çıksak, hayat sahnemizde üstlendiğimiz bir rol de olsa yapabileceğimizin en iyisini yapmaya, gösterebileceğimiz performansın en iyisini göstermeye çalışırız. 

Zorlandığımız ve hatta belki hoşlanmadığımız bir sahnede de aynı performansı sergilemeye çalışırız...

Biri bizi eleştirirken...

Cenazede...

Patrona...

Aslında her alanda ne kadar iyi bir insan olduğumuzu...

Peki ya tek başınayken? 

İnsan tek başınayken de aynı özeni gösteriyor mu?

İnsanların yanında canlı dinamikken, tek başına olduğunda da canlı, dinamik olabiliyor muyuz? 

Yabancı ortamda gayet kibar ve nazik konuşurken, yakınlarımızla da güzel ve temiz konuşuyor muyuz? 

Başkalarının yanında iyi görünüp, kendi içimizde de hakikaten o iyiliği hissediyor muyuz? 

Hepsinde samimiyet çok önemli değil mi?

Samimi miyiz? 

Yoksa bütün bunları öyleymiş gibi mi yapıyoruz? 

Biz aslında kimiz? 

Ve neyi neden yapıyoruz?

Ne kadar farkında yaşıyoruz? 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu