Marifetli çocuk yetiştirme...
- Haydiiii çocuklaaaaar uyanın okulaaa. Tüm yaz boyunca gece üçlere dörtlere kadar uyanık kaldınız. Tabii uyanamazsınız! ALLAH'ımm SANA şükürler olsun, şunlar bir gitse de kafam rahat etse… 3 ay boyunca ne bilgisayar bunlara bakmaktan bıktı, ne bunlar ona. Ne aşkmış arkadaş. Biz de hayal edelim; yaz gelsin de kızlar annelerine yardım etsin, erkekler babalarının işine gitsin diye. Nerede o eskiler… Şimdiki nesil tuhaf anacım tuhaf, ne saygı kaldı, ne anne babaya hürmet! Bırak yardım etmeyi…
- Ben oyundayım odama girme!
- La havleee… Neyse neyse bitti… Tatil bitti, sinirlenmek yok. Bugün okul var, büyük gün. Okul var, çocuk yok. Ayy Selma'yla kahve içmeye mi gitsek şunları okula bıraktıktan sonra? Hala giyinmedin mi üstünü? Çantan nerede, kalemler almıştık onlar nerede? Kaç yaşına geldin hala okul çantanı ben hazırlıyorum, duysalar gülerler.
Bu sene kurallar var artık! Geçen seneki gibi anne projem var, bugün son gün deyip bana ödev yaptırmak yok. Yok yok yok… Ödevlerinizi kendiniz takip edeceksiniz. Okula gitmediğiniz günlerde arkadaşlarınızı aramam, kendiniz arayın bulun ödevlerinizi. Dersi dinlemeyip bana özel hoca tut demek yok. Notum sınırda kaldı, anne hocayla konuşsana beni geçirsin demek yok. Yeter be! Bu sene elimi eteğimi çekiyorum, kendi işinizi görün…
Meryem’in ilk okul günü de böyle başladı, her sene olduğu gibi. Serzenişlerine bakılırsa, çocuklardan pek farklı değildi. Çocukları okulun başlamasından dolayı şikayetçiydi, Meryem ise her sene aynı cümleleri kurmaktan. Bu seneye özgü değildi bu hali. Çocukları çok iyi olsun, ben olamadım onlar başarılı olsun diye her sene çocuklarıyla birlikte okurdu, bunları söylese de...
Bir çocuğa verilen görevi annesi onun yerine yapınca ne olur peki? Kim kazanır o beceriyi? Ödevleri ve projeleri çocuğunun yerine anne yapınca anne marifetlenir. Ama insan burada çocuğunun alanına girdiği ve onun işini yaptığı için çocuğun marifetlenmesine ve öğrenmesine engel olduğunu göremez. Çocukta kusur aramaya başlar. İster istemez şikayet eder, beğenmez, komşu çocuğuyla kıyaslar...
Oysa bizler de bu hayatta sorumluluk aldığımız kadar geliştik. Eskiden sorumluluk almayı öğrensin diye çocuklara ördek, civciv alınırdı. Onların yemi, suyu, yumurta vermesi gibi tüm bakımıyla 11-12 yaşındaki çocuk ilgilenirdi. O çocuk civcivi büyütürken sadece hayvan bakımında marifetlenmiyordu ama; oradaki sorumluluk o çocuğun ödevlerini takip etmesi, projelerini zamanında teslim etmesi ve ders çalışmasına kadar onu marifetlendiren bir süreci başlatıyordu.
Şimdi çocuklara sadece ders çalışma sorumluluğu vererek, ki o sorumluluğu da veliler alıyor zamanla, “Çocuklar nasıl marifetsizleşir?” adlı tiyatroyu izliyoruz evlerde.
“Yavrum sen su getirme bana ders çalış.”
“Yavrum sen gitme bakkala ders çalış.”
“Tek isteğim okusunlar adam olsunlar, kimseye muhtaç olmasınlar!”
Bu hayatta okuyup bir yere gelen insanlar sadece ders çalışmadı. Onun yanında hayatın içinde gerçek sorumlulukları da vardı. Ev geçimine yardım eden, elinde boncuk işleyen, hayvanlarına bakan, ailesine yardım eden çocuklardı.
Peki, çocukları marifetlendirmeye ve hayata karşı güçlendirmeye nereden başlamak lazım?
- Onların alması gereken sorumlulukları ortadan kaldırmayarak,
- Kendilerine verilen problemlerle baş etmeleri için onlara süre tanıyarak,
- Çocuklarımızın hayatında bir problem çözme makinesi olmak yerine zor durumda danışabilecekleri ebeveynler olarak,
- Daha düşmeden tutmak yerine düştüklerinde kalkmaları için destek olarak,
- Bir de hayatın çeşitli alanlarında sorumluluklar vererek işe başlayabiliriz.
Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; İnsan sorumluluğunu aldığı konuda marifetlenir.
Şimdi, onların marifetli ve hayata karşı güçlü olmalarına yardımcı olma vakti. Düştüklerinde nasıl kalkabileceklerini öğretme vakti.
Haydi veliler, çocuklarımıza sorumluluk vermeye!
Haydi çocuklar, şimdi kendi sorumluluklarımızı almaya!
&
Emeğinize sağlık çok faydalı, yol gösterici bir yazı olmuş 👏
YanıtlaSilElinize sağlık gerçekten çok güzel bir konuya değinilmiş.
YanıtlaSilİnsan iyilik yaptım zannederken aslında ne kadar büyük kotuluk yapıyor çocuğuna ve kendine... Burada okuduklarımı hayata geçirebilmek açısından eğitimleriniz çok yardımcı oldu. Guclenmemi sağladı. Teşekkür ederim. Emeklerinize sağlık...
YanıtlaSilEvde sorumluluk alan çocuklar okulda da sorumluluk alıyor. Evde kendi odasına kendi işini kendi çantasını yaptığı gibi evin sadece imkanlarına değil evin yaşantısına ortak olan çocuklar hem daha başarılı hem daha marifetli hem de daha mutlu oluyorlar. Evde çöpü döksünler makineyi boşaltsınlar, çamaşır assınlar, pilav yapsınlar yaşına ve cinsiyetine göre sorumluluk alsın. Böylelikle hayatı öğreniyor. Çünkü eğitim hayatı olmaz hayatın içinde eğitim olur.
YanıtlaSilÖnce onlara iyilik yaptığımızı düşünerek sorumluluklarını ellerinden alıyoruz, sonra da oturup sikayet ediyoruz. Hayatımızın her alanına onları dahil ederek hayatlarına sahip çıkmalarını sağlamalıyız. Elinize sağlık😊
YanıtlaSilaslında kıyamıyor insan evladına ben görmedim o görsün ben çok yıprandım o rahat büyüsün diye diye tüm marifeti elinden alınarak en büyük kötülük yapılıyor. tekrar çocuklara sorumluluk vermnin önemi hatırlatılmış kaleminize sağlık
YanıtlaSilBir çocuktan öte bir insanın nasıl ne şekilde güçlenmesi gerektiğini anlatan bir makale, faydalı bir o kadar da, ben nasıl davranıyorum evladıma? dedirten yazı. Hayatın içinde her şeyle birlikte yoğrulan başarılı oluyor. Kaleminize kuvvet olsun :)
YanıtlaSilC.M
YanıtlaSilSorumluluk vermeyi sadece ve sadece ders çalıştırmaktan ibaret sanabiliyoruz... :)
YanıtlaSilSorumluluk alan, yetişen çocuğun duruşu, bakışı, konuşması bile farklı oluyor. Yaşı önemli değil, yaşına göre ne yapabiliyorsa. Küçüktür, kahvaltı masasına sadece bir simit koymakla başlar, sonra biraz büyür "Simit yerken altına tabak alalım, susamları dökülmesin." diyen :) bir çocuğa, biraz büyüdüğünde ayağını kıran ananesi için börek yapan, yemek yapan, ona her şekilde yardımcı olan marifetli ve merhametli bir çocuğa dönüşür. Yetişkin olduğunda ise iş yerinde, ailesinde, arkadaşları arasında her süreçte yük alan bir insan olur. Ve bu, o kahvaltı masasına yalpalaya yalpayalaya yürümeye çalışarak, bir çok defa düşeyazarak :) bir küçük simit parçasını koymaya çalıştığı anla başlar.
YanıtlaSilYetiştirmek Aile başlıyor aslında öğretimde okulda güzel yazı olmuş emeğinize sağlık
YanıtlaSilKaleminize sağlık 🍃
YanıtlaSilEllerinize sağlık .
YanıtlaSilBu günümüzün büyük problemini çok bizden çok samimi bir anlatımla ifade etmişsiniz. Ebeveyn olarak sorumluluğumuzun onları rahata alıştırmak değil de rahata ulaştıracak sorumluluklar alıp marifet kazanmalarını sağlamak olduğunu unutmamalıyız.
Ne yazık ki ben okuyamadım o okusun, benim böyle vaktim yoktu o gezsin, ben çok çektim o çekmesin, bizim zamanımızda bu yoktu onların olsun derken bakıyoruz ki kendi ödevlerini yapamayan, kalemine sahip çıkamayan bir nesile sebep oluyoruz.
İyilik yapalım derken hiç istemeden onlar için kolay olanı bile zorlaştırıyoruz, güçlenmelerine engel olabiliyoruz.
Samimi itiraf ve farkındalık için
Çok teşekkürler 💐
Kaleminize sağlık..Yazıda da belirtildiği gibi çevremizdeki insanları en başta da çocuklarımız yetiştirirken öncelikle sorumluluk vererek bunu gerçekleştirebiliriz. Sorumluluğu alan o konuda yetkiye de sahip olur. Yarının güçlü bireylerini yetiştirmek anne -babanın asıl sorumlu olduğu alandır.
YanıtlaSilGerçekten ne kadar da farkında değiliz. Çocuklarımıza iyilik yaptığımızı zannederken onlara kötülük yapıyoruz. Hayattaki marifetlerini, başarılarını ellerinden alıyoruz. Günümüzde doğrular yanlışlar biraz karıştı biraz algılar değişti sanırım. Elinize sağlık, gerçeği fark etmede yol gösterici bir yazı olmuş
YanıtlaSilİnsanın ebeveynlerinden uzaklaşıp hayata atıldığında daha hazırlıklı, daha bilinçli, daha marifetli girebilmesi için ne kadar kıymetli bir yazı... Ebeveyn olarak verilen destekler sonrasında o çocuğun marifetlenmesini ne kadar etkiliyor oysaki...
YanıtlaSilBu güzel yazı için teşekkürler...
İyi niyetle yapılan yanlışlarımızdan maalesef. Elinize sağlık
YanıtlaSilÇocuğa yapılan en büyük haksızlık onun sorumluluklarını üzerinden almak… ben yükünü hafifletmeye çalıştıkça hayat onu bir yerde mutlaka sıkıştıracak zaten… bedelli çocuk, güçlü çocuk, yetişmiş çocuk 🌿😊
YanıtlaSilSorumluluğun kadar marifetin…
YanıtlaSilEvde anneye yardım eden kızlar ve markete, bakkala giden çocuklar okulda derslerde de algısı yüksek ve gözlerinin içi parlayan çocuklar oluyor. Çocuk ne kadar çok iletişim ve ilişki kurarsa ilişkilendirme marifeti de yükseliyor ve konular arasındaki ilişkiyi kolay kavrıyor. Fakat insan, sonuç isteği ile sonuçtan uzaklaştığı için çocuklar okusun diye yaptığımız şeyler onları okul başarısından da uzaklaştırıyor.
YanıtlaSilÇocuklarımız bize çocuk olsunlar diye verilmedi, onların da kendi sınavları var. Biz onların sınavını onlar yerine veremeyeceğimiz için sınavını geçebilecek donanıma eriştirmeye çalışmamız gerekiyor. Yoksa çocuğumuza iyilik ettiğimizi sanarken hayatta en büyük zararı verenlerden olabiliyoruz. Ki bu bi anne baba için çok acı. Zararın neresinden dönersek kar, vazgeçmeden, artık çok geç demeden çocukları yetiştirme gayretine devam 💪
YanıtlaSil