Beni Bu İnsanlar Öfkelendiriyor

Neden sinirleniriz etrafımızdaki insanlara hiç düşündük mü? Neden görevlerini yerine getirmediklerinde daha bir artar öfkemiz?

Sahi insanların görevleri vardır bu hayatta değil mi?

Bir çocuğa göre babasının görevi onu parka götürmek ve kıyafet almaktır. Annesi ise onu doyurur, temizler, giydirir. Teyzesi güzel oyuncaklar getirir, amcası kucağında oturabilmesi için vardır. Ona göre insanların görevi onun isteklerini yerine getirmektir.

Bir çocuğun böyle zannetmesi doğaldır aslında. Hayatı ve onun içindeki insanları kendisi için yaratılmış zanneder. Problem ise bir çocuğun yetişkin olduktan sonra böyle zannetmeye devam etmesidir. Günümüzde neredeyse tüm insanların yaptığı gibi…

Irmak da artık çocuk değildi. En azından yetişkin denecek bir yaştaydı. Ama zihni henüz çocuktu. İnsanları hayatında konumlandırma biçimi ve onlardan beklentisi bir çocuktan çok da farklı değildi. 

Babasını kendisi için yaratılmış zannediyordu. Annesi onun çamaşırını yıkamak, yemeğini yapmak, çayını getirmek için vardı. 

Hayatındaki insanların ona bir “şey” olmaktan başka görevleri yoktu. Sanki babası sadece baba olmak için gelmişti bu dünyaya. Halbuki o aynı zamanda birilerinin çalışanı, birilerinin yöneticisiydi. Birisine eş, birisine evlat, birisine abiydi. 

İnsanların farklı sahalarda farklı kimlikleri vardır. Bu kimliklerin istediği görevler, hak ettiği karşılıklar, bir de insanların beklentileri vardır.

İnsan bekler; sevilmeyi, beğenilmeyi, ilgi görmeyi, saygı duyulmayı, ihtiyaçlarının giderilmesini... Karşısındakinin kendisi için yaratıldığını düşündüğünde ise beklentisi kontrol edilemez seviyeye gelir.

Kızgınlıklar, hayal kırıklıkları… Ne zaman olur?

İnsanların yapıp ettikleriyle bizim zihnimizde onlara atfettiğimiz görev tanımları uyuşmadığında. 

Onun görevi olarak gördüğü şey yerine getirilmediğinde insan öfkelenir.

Tıpkı onunla oyun oynamadığı için bir çocuğun teyzesine surat asması gibi…

Tıpkı onu gideceği yere bırakmadığı için Irmak’ın babasına surat asması gibi…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; beklenti eşiği gerçeklik eşiğinden büyüktür.

İnsan bekler. Bu beklenti çoğunlukla gerçek hayatta karşılaşacaklarından çok fazladır. 

Beklentisi karşılanmadıkça, insanların kendisi için yaratıldığını zannettikçe de öfkesi artar. 

Ne zaman sakinleşir insan?

Beklentisini doğru yönetebildiğinde…

Etrafındaki insanların onun için yaratılmadığını, hayatın içinde başka kimliklerle başka rolleri olduğunu idrak edebildiğinde…

Tıpkı bir çocuğun ödevlerini annesinin değil kendisinin yapacağını kabul etmesi gibi…

Tıpkı Irmak’ın bedel ödemeye başlayıp hayatta zorlanması gerektiğini kabul etmesi gibi…

Peki bizler ne kadar farkındayız?

Etrafımızdaki insanlar bizim için yaratıldı mı zannediyoruz, yoksa herkesin hayatta birçok sahası ve görevi olduğunun farkında mıyız?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi bireylerin hayattan beklentilerini yeniden dizayn edecekleri bilgiler aktarır. Çünkü beklentisini yöneten insan, hayatını yönetebilir.

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu