Obez Hayat Nasıl Olur?

Hayatımızın kıvamı... Obeziteye mi yakalandı hayatım?

“Şişko patatees yarım kilo domatees” diye bağırıyorlardı arkasından. “Oobez Eemir, oobez Eemir, sen obezin birisin!” derkenki gülüşmeleri gözünün önünden gitmiyordu. Bir yandan ağlıyor bir yandan hızla eve doğru koşuyordu. 

Evin merdivenlerini hızlı hızlı çıkıp kapıyı tekmelediğinde annesi telaşla kapıyı açtı. Kapının açılmasıyla annesini itip doğru banyoya gitti. Banyonun kapısını arkadan kilitledi. Hüngür hüngür ağlıyordu. Annesi çok telaşlanmıştı telaşlanmasına ama bu sahneye pek yabancı değildi. Son zamanlarda Emir’in bu durumuna defalarca şahit olmuştu. Telaşla kapıya doğru koştu: “Oğlum neyin var, ne oldu, söylesene, bak korkutma beni, aç kapıyı lütfen!?” diye yalvardı ama Emir kapıyı açmamakta ısrarlıydı. Bir yandan ağlıyor bir yandan da “’Kimse artık beni sevmiyor, kimse eskisi gibi benimle ilgilenmiyor. Arkadaşlarım bile benimle oynamıyor hep dalga geçiyorlar!” diyordu.  Annesinin üzüntüsü katlanmıştı.

Emir daha dokuz yaşında olmasına rağmen, kilosu yaşıtlarının iki katıydı ve koşmakta çok zorlanıyordu.  Küçükken onu mayalı poğaça diye severlerdi. Göbeği kat kat olurdu oturduğunda, pofuduk yanakları ile tam bir sevimlilik abidesiydi. Ne vardı ki belli bir yaştan sonra bu şişmanlık başına bela olmuştu. Küçükken mayalı poğaça diye sevilen Emir, bu günlerde arkadaşları tarafından şişko diye dışlanıyordu. Küçücük aklıyla nasıl bu hale geldiğini, neyi düzeltmesi gerektiğini düşünüyordu. Düşünüyordu ama bir türlü bulamıyordu. Ağlayarak dışarı çıktı, salonda tedirginlikle koltuğun ucunda oturmuş banyo kapısının açılmasını bekleyen annesinin yanına gidip dizine yattı. 

- Anne ben nasıl böyle şişko oldum? 

Bu soru aslında annesinin ne zamandır aklından geçen, duymaktan, cevabını vermekten korktuğu için dillendirmekten kaçındığı soruydu. Sahi Emir nasıl bu hale gelmişti? Gözünün önüne geçmişten kareler geliyordu ama nerede hata yaptığını o da bulamıyordu. Öyle ya bu çocuğu o yetiştiriyordu. Bir yerlerde kilolara sebep olan bir dengesizlik olması lazımdı. Birden Emir’in anneannesinin sık sık ona söylediği cümle geldi aklına “Kızım bak Emir’in üstüne bu kadar düşme, bu kadar ilgi bu kadar beslemek fazla. Çocuğun ayarlarını bozacaksın.”  Hakikaten sınırlarımı aştım mı, benim aşırı ilgimden mi bu hale geldi çocuk, dengeyi nerede bozdum diye düşünmeye başladı. 

Peki hayatımızın kıvamı, dengesi nasıl bozulur?

Obezite, vücuttaki ölçünün bozulması yani bir aşırılığın meydana gelmesi durumudur. Miktarın artması ile bedenimizdeki ölçüyü kaçırmış olabiliriz. Peki insanlarla olan ilişkilerimizde, ölçüyü tutturamadığımızda neler olabilir? İlişkilerimizde, konuştuklarımızda, aldıklarımızda, dolabımızdaki elbiselerde, kütüphanemizdeki kitaplarda dengeler şaşmışsa neler olabilir?

Hayatımızın her karesinde;

Kıvam kaçtığında…

Ölçü şaştığında…

Aşırılık olmaya başladığında…

Buna da obezite diyebilir miyiz? 

Çocuğundan bir şeyler yapmasını isteyen, aynı cümleyi devamlı tekrarlayan bir anne, sözlerinde obez olmuş olabilir mi? İçi tıka basa elbiselerle dolu ve kapağını kapamakta zorlandığımız bir dolap; obez değil de nedir? Tabak, bardak ve çanaklarla tıka basa doldurulmuş mutfak dolapları ya da hiç tanımadığımız takipçilerle şişirilmiş bir instagram hesabı obez midir?

Bir de obez zihinler var. Zihnimizi hiç farkına varmadan nasıl da abur cubur bilgilerle dolduruyoruz farkında mıyız? Karşılaştığımız bilgiyi, gerçek mi, sahte mi, faydalı mı, zararlı mı diye hiç irdelemeden ve bir elekten geçirmeden alabiliyoruz hayatımıza.

Obez olmuş, yani aşırılaşmış, yani ölçüsü kaçmış… İnsan ölçüyü kaçırdığı her yerde gerçek anlamda haz alamadığı gibi faydadan da mahrum kalıyor. Emir’in annesi de oğlunu daha iyi büyütmenin anahtarını, aşırılığa çıkmak zannetmişti. Aşırı ilgi, aşırı sevgi, aşırı fedakarlık, aşırı kıyafet, aşırı oyuncak, aşırı yemek… Miktarı artırdıkça daha iyi bir anne olacağını daha iyi bir evlat yetiştireceğini zannetmişti. Oysa hayatın yasası böyle işlemiyordu. 

İnsan hayatta neyin sınırını aşarsa neyi aşırı hale getirirse zarar görüyor. O şey çok faydalı olsa bile aşırılığında zarar vermeye başlıyor. Emir’in beslenmesi, anne sevgisi görmesi onun temel ihtiyaçlarındandı ve onun için faydalıydı. Ama şimdi, tüm bunların dengesinin bozulması Emir’in de dengesini bozmuştu. Her insanda ve her şeyde olabileceği gibi miktardaki aşırılık onu obeziteye sürüklemişti. Kim bilir hayatımızda başka nerelerde aşırılığa kaçtık ya da kaçmaya başladık da obeziteye doğru gidiyoruz. 

Siz etrafınıza baktığınızda obez olmuş neleri görebiliyorsunuz acaba?

Dengede, kıvamı ve tadı yerinde bir hayat dileriz herkese :)

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu